Ruch Szensztacki – Parafia NMP Królowej Polski w Jastrowiu

W naszej Parafii początki działania Ruchu datują się na 1985 r. Bóg w Swojej Opatrzności posłużył się Siostrą Celiną z Instytutu Sióstr Maryi i ówczesnym Proboszczem ks. Kanonikiem Władysławem Deryngiem który wśród wielu inicjatyw w służbie naszej parafii zaangażował się w powstanie Ruchu Szensztackiego. Po trzyletnim przygotowaniu rodzin 28 lutego 1988 roku w Sanktuarium Wierności w Świdrze k. Warszawy trzy rodziny zawarły Przymierze Miłości.

Byli to:

Stanisława i Stefan Lech
Teresa i Andrzej Pac
Barbara i Henryk Wolanin
W następnych latach Przymierze Miłości zawarli:
Teresa i Urban Chilińscy
Wanda i Zbigniew Czerwińscy
Wanda i Tadeusz Grzesiak
Krystyna i Tadeusz Komorscy
Krystyna Kruszyńska
Urszula i Tadeusz Przybylscy
Teresa i Zygmunt Zaborowscy

Kim jesteśmy jako rodziny Ruchu Szensztackiego?

-Katolickimi, sakramentalnymi rodzinami, które w Ruchu Szensztackim znalazły drogę swojego duchowego rozwoju.

Co daje nam Ruch Szensztacki?

– W Ruchu Szensztackim znajdujemy duchową pomoc i oparcie jako małżonkowie i rodzina. Znajdujemy też odpowiedź na nurtujące nas pytania:

-Jak dzisiaj i teraz być chrześcijańskim małżeństwem, rodziną, matką, ojcem, żona, mężem?

Jaka jest nasza misja?

– Pomóc rodzinie w jej duchowej; religijnej i moralnej odnowie, by na nowo była rodziną zbudowaną na sakramencie małżeństwa jako drogę radosnego rozwoju oraz środowisko uszczęśliwiającej miłości.

Jakie otrzymujemy pomocne środki na drodze rozwoju?

– Maryję jako Przewodniczkę na codziennych drogach życia małżeńskiego i rodzinnego oraz Wychowawczynię kształtującą nas na silne osobowości.

– Wspólnotę jako środowisko rozwoju, wsparcia i ubogacenia doświadczeniami.

– Stałą formację ; ciągłą inspirację do wzrostu religijnego i duchowego oraz apostolskie bodźce do zaangażowania się na rzecz innych rodzin w sposób możliwy dla nas.

– Środki pomocne do wychowania siebie, które pomagają rozwinąć własną oryginalność, wprowadzić Boga oraz harmonię w rytm dnia oraz przeżywać własne życie jako radosną służbę Bogu i ludziom.

Przymierze Miłości

Jan Paweł II do członków Ruchu Szensztackiego:

W tym doświadczeniu, którego sprawcą jest Duch Święty, i z którego wyrósł Wasz Ruch, centralne miejsce zajmuje przymierze miłości, które Założyciel i pierwsi członkowie, zawarli z Matką Bożą w sanktuarium w Szensztat 18 października 1914 r. Jeżeli wiernie i wielkodusznie będziecie kształtowali Wasze życie w duchu tego przymierza, osiągniecie pełnię Waszego chrześcijańskiego powołania.

Rzym, 20.09.1985 r.

Przymierze

To droga, którą Maryja prowadzi nas do Boga.
To droga, na której pod Jej opieką uczymy się żyć we wspólnocie miłości z Bogiem i człowiekiem.
To pomoc w odpowiedzialnym realizowaniu przymierza chrztu św., dzięki któremu w Chrystusie stajemy się nowymi ludźmi.
Przymierze miłości to wysiłek porządkowania własnego serca, by otwierać je na spotkanie z mieszkającym w nas Bogiem.
Przymierze miłości jest wspaniałym darem dla każdej kobiety i każdego mężczyzny, to także dar dla każdego małżeństwa jako możliwość zdynamizowania życia z Chrystusem obecnym w sakramentalnej więzi miłości.

Obietnice i wymagania Matki Bożej płynące z Przymierza Miłości

Obietnice:

Chętnie zamieszkam pośród was …

W przymierzu miłości, Maryja bierze odpowiedzialność za nasze życie. Zamieszkanie wśród nas oznacza Jej szczególną obecność jako Matki i Wychowawczyni w sanktuarium, Jej troskę o nasze życie wiary, o codzienne sprawy, o duchowy rozwój. Ona chce nas prowadzić do pełni chrześcijańskiej miłości.

Przyciągnę do siebie młode serca…

Młodość serca nie jest związana z wiekiem. Tę młodość i dynamizm serca może posiąść każdy, kto świadomie otworzy się na rzeczywistość Bożego dziecięctwa. Matka Boża zawsze prowadzi nas do Boga.

… i wychowam je …

Matka Boża pragnie kształtować w nas głęboką wiarę, która ukazuje prawdziwy obraz Boga – kochającego Ojca. Maryja wyrywa nas z lęku o siebie, o przyszłość, uczy jak zawierzyć Bożej Opatrzności.

… na użyteczne narzędzia …

Nie żyjemy tylko dla siebie. Człowiek realizuje się przez dar z siebie, dar dla Boga i człowieka. Maryja pomaga nam otwierać się na ożywiające tchnienie Duch Świętego. Dzięki temu może-my stawać się dla innych drogą do Boga. Czynimy to przez dobre słowa, czyny miłości i modlitwy.

… w moich rękach…(znaczy: w rękach Matki)

Maryja pragnie posługiwać się każdym z nas osobiście, małżeństwem, rodziną jako narzędziami w dziele budowania Królestwa Bożego. Ponieważ czyni to nasza Matka, dlatego wiemy, że nasze rodzinne i osobiste szczęście w Jej ręku jest bezpieczne.

… dla moralno – religijnej odnowy świata.

Matka Kościoła troszczy się o realizację misji Swego Syna we współczesnym świecie. Z sanktuarium szensztackiego Maryja pragnie przyprowadzać ludzi do Boga. Do tego zadania potrzebuje i Ciebie i mnie byśmy w przymierzu z Nią nieśli miłość Chrystusa każdemu człowiekowi.

Wymagania:

Udowodnijcie, że Mnie rzeczywiście kochacie

Miłość to nie słowa i deklaracje. To postawa człowieka, który składa z siebie dar. Miłość jest najistotniejsza w życiu człowieka. (1 Kor 13,1-13). Miłość jest także istotą życia małżeńskiego i rodzinnego.

Wymagam od was uświęcenia

Doskonałymi bądźcie, bo i Ojciec Wasz w niebie doskonały jest (Mt5,48). Bóg powołuje człowieka do świętości, tzn. byśmy upodabniali się do Niego. W sakramentach daje nadprzyrodzoną pomoc i uświęca nasze codzienne życie. Zaprasza do świadomej współpracy z łaską.

Stawiajcie sobie jak najwyższe wymagania

Szukajcie tego, co w górze, gdzie przebywa CHRYSTUS (Kol 3,1). Chrześcijanin nie zadowala się przeciętnością. Miłość Chrystusa przynagla nas, do sięgania po najwyższe ideały. A największa jest miłość.

Wymagam gorliwej modlitwy

Chrystus zachęca, aby zawsze się modlić i nigdy nie ustawać (Łk 18, 1). Maryja w przymierzu uczy nas modlitwy, jednoczy i zadomawia w Bożym świecie. Modlitwa nadaje właściwy kierunek naszemu życiu. jest ona sprawą serca a nie ust. Jest cichym trwaniem w Bożej obecności.

Wiernie wypełniajcie swoje obowiązki

Praca zawodowa, domowa, codzienne obowiązki nie są tylko prywatną sprawą. Przez nie służymy Bogu i ludziom. Ich wartość zależy od miłości z jaką je wykonujemy. To dzięki niej możemy czynić ten świat piękniejszym. Bóg czeka na naszą współpracę w kształtowaniu rzeczywistości, w której żyjemy.

Składajcie pilnie ofiary do skarbca łask

W moim ciele dopełniam braki udręk Chrystusa dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół (Kol 1,24).Modlitwy, dobre czyny, pracę nad sobą, a także kryzysy, trudności, niepowodzenia, cierpienia możemy oddać Maryi do dyspozycji – do skarbca łask. Ona łączy to z Ofiarą Chrystusa dla Zbawienia świata.

NIC BEZ CIEBIE – NIC BEZ NAS

To podstawowa zasada życia w przymierzu miłości. Każdy z nas na mocy sakramentu chrztu św. jest zaproszony, by na wzór Chrystusa ofiarowywać siebie Bogu, współpracując w dziele Zbawienia. Św. Augustyn mówiąc o tej prawdzie stwierdził, że Bóg stworzył nas, bez nas, ale w dziele naszego Zbawienia, oczekuje naszej współpracy.

Sanktuaria domowe

(miejsce modlitwy, ołtarzyk, centralne miejsce życia religijnego rodziny)

„Weźcie obraz Matki Bożej i dajcie jej honorowe miejsce waszym domu. To miejsce stanie się miniaturą sanktuarium, gdzie ten łaskami słynący obraz dowiedzie mocy swojego działania poprzez stworzenie świętej rodziny i formowanie świętych członków jej rodziny”. (o. Kentenich, List z Santa Maria, 15 kwietnia 1948)

Podczas uroczystego poświecenia sanktuarium Domowego na honorowym miejscu umieszcza się Krzyż i Obraz Matki Bożej Trzykroć Przedziwnej.

Wszystkie intencje rodzina wypowiada w modlitwie poświęcenia. Sanktuarium domowe staje się odtąd centralnym punktem życia rodzinnego – tu dzieci wzrastają w świat wartości, a rok kościelny może być przeżywany z całym swoim bogactwem tradycji. Ma to także znaczenie apostolskie dla tych wszystkich, którzy wchodzą do domu – ich udziałem staje się coś z żywego promieniowania sanktuarium. Dla naszych rodzin życie w i z sanktuarium domowym stało się główną pomocą, by w coraz bardziej pluralistycznym i bezbożnym świecie przeżywać Boga w codzienności życia, oraz by w przymierzu z Nim kształtować swoje życie.

Dziewięć Rodzin Szensztackich ma Sanktuaria Domowe.

Matka Boża Trzykroć Przedziwna Pielgrzymująca

Ojciec Wojciech Groch z Instytutu Ojców Szensztackich głosząc rekolekcje adwentowe w 2006 roku zapoznał wiernych z ideą pielgrzymowania Obrazu Matki Bożej Trzykroć Przedziwnej. Wspomniał o Joao Luiz Posobn – Brazylijczyku który zainicjował wędrowanie z Matką Bożą. Ojciec prosił: „otwórzcie swoje serca .Otwórzcie drzwi dla Maryi. Przyjmijcie Ją do swoich domów”. Wierni odpowiedzieli na prośbę Ojca i powstały trzy Kręgi Matki Bożej Pielgrzymującej.

Peregrynacja jest wyrosłą z potrzeb czasu metodą pastoralną, włączoną w duszpasterstwo Kościoła i obejmującą całe życie współczesnych ludzi. Poprzez wędrowanie obrazu Matki Bożej Trzykroć Przedziwnej z Szensztat, można doświadczyć rzeczywistości sceny Nawiedzenia. Maryja przychodzi do domów, jak Ta, która przynosi Chrystusa. Z sanktuariów szensztackich Matka Boża pragnie jako „Wielki Misjonarz” nawiedzić rodziny, aby uczynić ogniska domowe „sanktuariami życia”, kościołami domowymi, w których Ona będzie Wychowawczynią i poprzez które będzie ewangelizowała współczesny świat. Kampania peregrynacji obrazu MTA jest jedną z apostolskich form, która rozwinęła się w Ruchu Szensztackim. Jako pierwszy podjął ją brazylijski diakon Joao Luiz Pozzobon, a wraz z rozwojem Ruchu Szensztackiego rozprzestrzeniła się po całym świecie. Z peregrynacją obrazu Matki Bożej Trzykroć Przedziwnej łączą się łaski związane z Szensztackim sanktuarium:

łaska zadomowienia pomaga czuć się przez Boga przyjętym i kochanym
łaska wewnętrznej przemiany mobilizuje do nieustannej pracy nad sobą i do kształtowania siebie według wzoru Jezusa
łaska gorliwości apostolskiej pobudza do stawania się świadkiem Chrystusa oraz do głoszenia z zaangażowaniem Ewangelii we współczesnym świecie.

Sługa Boży, Ojciec Józef Kentenich, założyciel Dzieła Szensztackiego, widział w peregrynacji obrazu MTA konkretne urzeczywistnienie tego, co Ruch pragnie ofiarować Kościołowi i światu. On sam stwierdził: Zauważcie jak w pracy Joao Luiza Pozzobon urzeczywistnione są wszystkie podstawowe idee Szensztatu. Peregrynacja jest konkretnym wkładem w ewangelizację.

O strategicznym znaczeniu tej formy apostolatu mówi Jan Paweł II:

„Matka bowiem nie tylko czeka na swoje dzieci we własnym domu, ale idzie za nimi wszędzie, gdzie one zakładają swoje domy. Wszędzie tam, gdzie żyją, gdzie pracują, gdzie tworzą rodziny, gdzie bywają przykute do łoża boleści, a nawet tam, gdzie zapominają o Bogu, gdzie sumienia mają obciążone grzechem”.

Częstochowa, 4 czerwca 1979r

Animatorami kręgów zostały Panie: Teresa Dębicka, Barbara Szczęsna, Danuta Thomas

Wspólnota rodzin otwarta jest na rodziny chcące jeszcze głębiej przeżywać swoją chrześcijańską pielgrzymkę przez ziemski żywot. Na tych drogach nie jest wcale ciężko ani ponuro, jeśli chcesz się przekonać, przyjdź po prostu na spotkanie i zdecyduj – czekamy.